اینکه وقتی لپ تاپت را بستی .. دفترچه ات را گذاشتی توی کمد .. لامپ اتاقت را خاموش کردی .. مچاله
شدی زیر پتو .. و درست همان موقع کلمات به مثابه صف ِمورچه های کارگر توی سرت ردیف شدند و رژه رفتند .. اما تو آنقدر تنبل بودی
که دیگر حوصله ات نکشید دوباره بلند شوی بروی سراغ لامپ و دفترچه و لپ تاپ .. معنایش این است که هرگز نویسنده ی موفقی نخواهی شد ..

وقتی می نشینم پای نوشتن ِ کتابم ، واژه ها درست مثل دیدن یک بیماری واگیر دار از ذهنم فرار می کنند ! اما به محض خاموش کردن
لامپ دوباره سرو کله
شان با لبخندی خبیثانه و حرص
درآور پیدا می شود .. من هم که اینجور مواقع روی هر چه تنبل است را می برم حمام و سفید میکنم .. این شد که امروز
به محض دیدن حلب
خالی روغن توی خانه ، با خودم فکر کردم چقدر آتش درست کردن تویش می چسبد .. برداشتمش و رفتم روی پشت بام .. این
بار زحمت هیزمِ آتشم را برگه های دفترچه ام کشید .. نوشته هایی را که قرار بود روزی بشوند " کتابِ
من " .. سوزاندم .. زحمت ِ هشت ماهه ام در عرض چند ثانیه خاکستر شد  ..

خب حالا که می دانم هرگز نویسنده ی موفقی نمی شوم پس داشتن یک کتاب نصفه کاره ی سوخته و مرده در آتش ، خیلی بهتر از داشتن ِ یک
کتاب ِ کامل به درد نخور است !

+ شما از این کارها نکنید .. زحماتتان
را توی یک چشم برهم زدن به آتش نکشید !

+ شما هم از این کارها بکنید .. گاهی
برخی چیزها را ، هرچقدر هم که عزیز باشند ، باید توی چشم بر هم زدنی به آتش کشید !

Normal
0




false
false
false

EN-US
X-NONE
AR-SA






































































































































































/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-style-parent:"";
line-height:115%;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";}

از جانب دیگر، باید اذعان کرد که همه نظام­های دموکراتیک و مردم­سالار دارای
حکومت مسوول، پاسخ­گو و... نیست و حکومت­داری خوب را به بار نمی­آورد. چه بسا
حکومت­هایی که همانند افغانستانِ ده سال گذشته با رای مردم و شیوه مردم­ سالار قدم
به راه سیاست گذارده­ اند، اما در عرصه تأمین خواسته­ ها و منافع عمومی ناکام بوده و
فساد ورزی حکومت­گران و مدیران آن، درجه سبقت را از رقبای غیر دموکراتیک ربوده
است. همچنان وابستگی­ های سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی بنیان­های توسعه اجتماعی،
اداری و انسان­گرا را تحت تأثیر قرار داده و نظام را مَعبری در مسیر خواسته­ های
قدرت­های مادر قرار داده است.

به نظر می­رسد، رکن اساسی و ماقبل بر ارزش­های دموکراتیک و مردم­سالار،
خردمندی و احساس مسوولیت مردم می­باشد. زیرا تنها شهروندان خبیر هستند که
فرایندهای توسعه­ ای را با تدبیر و پیش آهنگی عقل اداره می­نمایند و از انحراف آن
جلوگیری نموده و سیل فساد انگیزی را مهار می­کنند. بر این اساس، مردم سنگ بنای
حکومت­داری خوب است، اما مردمی که نسبت به امور خویش آگاه و دارای عقلانیت و خرد
سیاسی و مدیریتی باشند. به تعبیری امام علی(ع)، تنها می­توان از مردم خردمند،
حاکمان خردمند را متوقع بود؛ حاکمان و مدیرانی که خرد آن با وجدان درآمیخته است و
صرفا بر عقلِ منفعت خیزِ شخصی تأکید ندارد. به عبارت بهتر، مردمان مسوول و
خردمندند که می­توانند حاکمان و متولیان عاقل، مسوول، پاسخ­گو و دل­سوز را به سکوی
قدرت بنشانند؛ وگرنه مردمی که خود درگیر اُفت عقلانیت سیاسی و مدیریتی باشد، کاری
چندانی به پیش نخواهد برد. بنا بر این به نظر می­رسد که احساس مسوولیت مردم و حس
مالکیت آنان نسبت به نظام اداری و سیاسی و تعیین مسوولانه و جستجوی پیگیرانه مردم،
شرط نخستین و پایه­ ای تأسیس و تحکیم پایه­ های حکومت­داری خوب باشد و حضور حاکمان
خردمند شرط تکمیلی و فرجامین آن.