طمع، حکمت را از دلهای دانایان می برد . [پیامبر خدا علیه السلام]
 
شنبه 92 مهر 27 , ساعت 4:57 عصر

خانه ی دلم اگر چه نسوخت زآتش گناه،

دیواره اش ز دوده سیاه گشته‌ست، سیاه

 

و افسوس که خود آلوده‌ام جوارح خود را

به لغزش چشمم، به هوس رانی‌ام ، به اشتباه

 

کافر نبوده ام هرگز به دین و شریعتش ولی

ایمان برای من نمانده از دست این نگاه

 

عمرم گذشت، دریغا چه زود و چه بد گذشت




















من ماندم و یک گریه و صد بغض و هزار آه





لیست کل یادداشت های این وبلاگ