زهرا - پرستار کوچولو

کمک شوفر

شنبه 92 مهر 27 , ساعت 10:34 صبح

سلام

دیشب که برمیگشتم بجنورد

این کمک رانندهه ....

آخرای راه رفت خودشو ساخت(منقل و...)

بعد که رسده بودیم بجنورد داد میزد :شیراااااااز دو نفر !!!

هر کی هم که من و راننده (با راننده آشنا بودم) اسم می بردیم میشناخت!!

هیچی دیگه بهش گفتم داداش کمتر میزدی پرواز نکنی یه وقتی

ولی رو دلم موند یه قالب کره به زور بهش بدیم هر چی کشیده زهرش بشه

نوشته شده توسط زهرا | نظرات دیگران [ نظر]

کفش هایم

شنبه 92 مهر 27 , ساعت 10:22 صبح

دلبسته ی کفشهایم بودم !

کفش هایی که یادگار سال های نو جوانی ام بودند ، دلم نمی آمد دورشان بیندازم...

هنوز همان ها را می پوشیدم اما کفش ها تنگ بودند و پایم را می زدند

قدم از قدم اگر بر می داشتم زخمی تازه نصیبم می شد

سعی می کردم کمتر راه بروم زیرا که رفتن دردناک بود

می نشستم و زانوهایم را بغل می گرفتم و می گفتم......

چقدر همه چیز دردناک است ، چرا خانه ام کوچک است و شهرم و دنیایم ..؟!

می نشستم و می گفتم : زندگیم بوی ملالت می دهد و تکرار و می گفتم: خوشبختی تنها یک دروغ قدیمی است ...

می نشستم و به خاطر تنگی کفشهایم جایی نمیرفتم ، قدم از قدم بر نمیداشتم ، می گفتم و می گفتم ...

پارسایی از کنارم رد شد

عجب ! پارسا پا برهنه بود و کفشی بر پا نداشت و مرا که دید لبخندی زد و گفت: خوشبختی دروغ نیست اما شاید تو خوشبخت نشوی زیرا خوشبختی خطر کردن است و زیباترین خطر، از دست دادن...

تا تو به این کفش های تنگ آویخته ای ، برایت دنیا کوچک است و زندگی ملال آور .جرات کن و کفش تازه به پا کن.شجاع باش و باور کن که بزرگتر شده ای ...

رو به پارسا کردم ، پوزخندی زدم و گفتم : اگر راست می گویی پس خودت چرا کفش تازه به پا نمی کنی تا پا برهنه نباشی؟!!

پارسا فروتنانه خندید و پاسخ داد :من مسافرم و تاوان هر سفرم کفشی بود که هر بار که از سفر برگشتم تنگ شده بود و پس هر بار دانستم که قدری بزرگتر شده ام ...

هزاران جاده را پیمودم و هزارها پای افزار را دور انداختم تا فهمیدم بزرگ شدن بهایی دارد که باید آن را پرداخت و حالا دیگر هیچ کفشی اندازه ی من نیست ...